Φανατική και παθιασμένη ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΠΛΑΝΕΜΕΝΟΥΣ

Ο θρησκευτικός φανατισμός, όπως και κάθε φανατισμός, ακόμη και για την αλήθεια, οδηγεί πάντα σε ακρότητες και τυφλές ή παράλογες ενέργειες. Εξαίρεση αποτελεί η μοναδική θυσία αγάπης του Χριστού για πλανεμένους και αιώνια χαμένους αμαρτωλούς όπως όλοι μας. Μένει έκθαμβος κανείς μπροστά στο μεγαλείο της επίμονα αποφασιστικής και γεμάτης πάθος αγάπης του Υιού του Θεού. Προς το τέλος της επίγειας υπηρεσίας Του, αν και γνώριζε ότι Τον περίμενε σταυρικός θάνατος, διαβάζουμε ότι, «πήρε στερεή απόφαση να πάει στα Ιεροσόλυμα»(Λουκ.9, 51). Ακόμα κι όταν οι μαθητές που δεν είχαν ακόμη καταλάβει το σκοπό του ερχομού Του είπαν δια του Πέτρου, «Μην το κάνεις Κύριε, λυπήσου τον εαυτό Σου» Εκείνος του απάντησε, «ύπαγε πίσω μου σατανά, διότι δεν φρονείς τα του Θεού αλλά τα των ανθρώπων»(Ματθ.16,23). Κανείς και τίποτα δεν μπορούσε να Τον εμποδίσει να δείξει την αγάπη Του, θυσιαζόμενος με τον πιο αποτρόπαιο και βασανιστικό θάνατο, για να λυτρώσει και σώσει τον κόσμο, εσένα και μένα από τις αμαρτίες μας και τον αιώνιο θάνατο. Ήταν δε τόσο επίμονη, αποφασιστική και φανατική θα 'λεγε κανείς η αγάπη Του, να έλθει στον κόσμο μας για να σώσει και φέρει στην αιώνια δόξα χαμένους αμαρτωλούς, που ακόμη και άγγελοι παρακύπτουν με απορία και θαυμασμό στο μεγαλείο της θείας αγάπης Του(Α΄Πέτρ.1, 12). Μ' αυτήν την αγάπη αντιμετώπισε όλους τους επικριτές και εχθρούς Του, αν και μπορούσε να ξεφύγει αυτόν τον ατιμωτικό και φρικτό θάνατο, καλώντας λεγεώνες αγγέλων να Τον υπερασπιστών, όπως είπε στον Πιλάτο (Ιωάν. 18, 36). Αποκορύφωμα δε αυτής της γεμάτης πάθος αγάπης Του, ακόμη και για τους εχθρούς Του, ήταν η επί του σταυρού προσευχή Του, «Πατέρα συγχώρησέ τους, δεν ξέρουν τι κάνουν» (Λουκ. 23, 34). Αυτό ήταν και είναι πρωτάκουστο και παράλογο σ' όλες τις ανθρώπινες θρησκείες και σχέσεις, σ' όλη την ιστορία του ανθρώπινου είδους.
Και ήταν φυσικό, μια τέτοια θεϊκή αγάπη θυσίας, να φέρνει έκτοτε σωτήριο αποτέλεσμα, αλλάζοντας ριζικά την ζωή, σε εκατομύρια ανθρώπους που μετανοιωμένοι πιστεύουν και δέχονται τον Χριστό σαν προσωπικό τους Σωτήρα και Κύριο. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά συγχρόνως η ίδια αυτή αγάπη, «χύνεται στις καρδιές μας, δια του Αγίου Πνεύματος που μας δόθηκε» (Ρωμ. 5, 5). Αλήθεια τί άλλο θα μπορούσε να 'χει ανάγκη ο κόσμος μαs σήμερα, όταν κυριαρχεί το μίσος και η αντεκδίκηση, ακόμη και ανάμεσα σε τυπικούς θρησκευόμενους; Αυτή η πίστη στον Χριστό και στην αγάπη Του, νίκησε και νικά τον κόσμο, όπως αποδεικνύει η ιστορία της Εκκλησίας Του. (Α΄Ιωάν. 5, 5). «Εάν λοιπόν πεινάει ο εχθρός σου τάιζέ τον, εάν διψά πότιζέ τον...Μη νικάσαι από το κακό, αλλά νίκα το κακό, κάνοντας καλό» (Ρωμ.12, 19-21). Είναι η αγάπη που βλέπει τον κάθε πλησίον ή συνάνθρωπο, όπως τον βλέπει ο Θεός και ο Σωτήρας του κόσμου Χριστός. Δηλαδή σαν ένα πλανεμένο αμαρτωλό και χαμένο μακριά Του, αν δεν έχει επιστρέψει κοντά Του, με προορισμό την αιώνια κατάκρισή του και τιμωρία. «Όλοι μας πλανηθήκαμε σαν τα πρόβατα, στράφηκε καθένας στον δικό του δρόμο... Ο Υιός του ανθρώπου (Χριστός) ήλθε να αναζητήσει και σώσει το χαμένο»(Ησ.53, 6, Λουκ.19, 10). Έτσι βλέπει στον διπλανό του, τον ίδιο τον εαυτό του, όταν τον βρήκε κάποτε ο Χριστός, τον συγχώρησε και τον έφερε στον σωτήριο δρόμο Του. Γεύθηκε δηλαδή την αγάπη θυσίας Του στον σταυρό και μετανοιωμένος και με πίστη επέστρεψε κατ' ευθείαν σ' Αυτόν, για να τον δεχτεί, συγχωρήσει και σώσει. Στη συνέχεια καθώς περπατά μαζί Του, τρεφόμενος καθημερινά και υπακούοντας στο Λόγο του Ευαγγελίου, το Άγιο Πνεύμα τον ικανώνει να βλέπει σωστά και ν' αγαπά μαζί με τον Σωτήρα του και όλους τους γύρω του. Γεύθηκες εσύ την αγάπη Του; Την δείχνεις γύρω σου;